Оготны нүхэн дэх сувд

Ноён Конрад Фон Бурген томоос том тавхайтай атлаа их л турь муутай чөргөр урт хөлөө бичгийнхээ ширээн доогуур жийж мөлчгөр халзан дагзаа зөөлөн сандлынхаа түшлэгт наагаад нүдээ анив.
«Энэ удаа ямар хүүхэн түрүүлэх болоо? Нөгөө Гамбург хотын бүжгийн хүрээлэнгийн Моника гэгч царай муутай боловч сайхан хөлтэй хүүхэн нэгэнт хуучирчээ.

Бүжиг хийхдээ даанч сайхан хөдөлдөг хүүхэн шүү. Чөтгөр алгадулмарын хөлийг» гэж бодоод мишидхийн инээмсэглэж үслэг богинохон хуруунуудаараа ширээгээ тоншиход шалзны чинээн бадмаараг шигтгээтэй том алтан бөгж нь гялсхийв.

«Одоо Дортмунд, Эссен, Гамбургийн их баячууд сонгож авсан охидынхоо төлөө дэнчин тавьж, бүжгийн хүрээлэнд тэднийг хараад хамаг бие нь халуу шатаж байгаа. Та нарыг уу! Амаар чинь шороо өмхүүлнэ дээ.Энэ хөгшин Берлинд өөдтэй хүүхэн чухаг болжээ. «за яах вэ ямар ч дагинаас өө сэв олж болно. Конрадын сэтгэл ямархан чивэлт эм тохирохыг та нар мэдэхгүй» гэж доод урт хөлөө татаж нүдээ нээв.
«Шинэ цагийнхан» хэмээх олзтой бөгөөд баруун Берлиний том хэвлэлийн газрын эзэн язгуурт Конрад Фон Бурген баяд ноёдын дунд эмсийн үзэсгэлэн гоог нэвтэрхий мэддэг хүн гэж алдаршжээ. Мөн эмсийн үзэсгэлэнг эд мөнгө болгож чаддагаараа улам алдартай билээ.
Шампан дарсаар ходоодоо эрхлүүлж, сайхан хүүхнээр нүд хужирлаж, цаг зуурын хоосон цэнгэлд мансууран ташуурагч ихэс дээдэс Фон Бургений тэрхүү авьяас чадварыг тэнгэрт гартал магтан сайшаадаг ажээ.
Нас сүүдэр зууны хагасаас хальж толгой дээр нь тоотой хэдэн үс үлдсэн авч эмс охидын хүрээлэнд урт хөлөө чирч явахдаа сэтгэл нь ганц уужирдаг хүн, «шинэ цагийнхан» хэмээх сэтгүүл санаачлан гаргасныгаа нийгмийн өмнө гавьяа байгуулсан гайхамшигт хэрэгт тооцжээ. Түүнээс олсон олз ашиг нь тоймгүй. Сүүлийн хэдэн жил дараалан баруун Германы эрхэм үзэсгэлэнт эмсийг шалгаруулах наадам гэгчийг зохиож тийнхүү түрүүлсэн хүүхний гэрэл зургийг элдэв этгээд байдлаар эхээс төрсөн янзаар нь сэтгүүлийнхээ ар өвөрт олон мянган хувь дармалдан тарааж жирийн явдал хүний ёсонд сэтгэл санаа ханахгүйд хүрсэн завхай зайдан хөрөнгөтэй баячууд болчимгүй этгээдийн нүдийг хужирлаж тачаалыг хөдөлгөн олз ашиг олсоор ажээ.
Одоогоос хэд хоногийн өмнө эмсийн үзэсгэлэнг шалгаруулах ээлжит наадам уралдаан зарласан тул тийнхүү байн байн урт хөлөө жийж нүдээ анихдаа юуг үзэж юуг мөрөөдөж байгааг тааварлах бэрхгүй.
…Баруун Берлин энэ ертөнцөд түгшүүр төрүүлж байгаа нэг голомт . Энд баруун зүгийн тархигүй этгээдүүд амьсгаалах мөч бүхнээ мөнгөөр тоолдог зальхай баячууд хууран мэхлэгчид, хорлон сүйтгэгчид, чимээ шуугиан дэгдээгчид, их замын дээрэмчид, хумсаа нуусан фашистууд зэрэг зүсэн зүйлийн амьтан цугларчээ.
Конрад Фон Бурген өөрийгөө улс төрийн барометр гэж үзэх бөгөөд баруун Берлиний цэнгэлийн газар, их бага зочид буудал, эмсийн хүрээлэнгээр хэсүүчилж тэрхүү зүсэн зүйлийн амьтны үг яриа янз байдлыг сэм тагнаж хэрэгтэй цагт хошуу нэмж, үзэл санаанд нь он таалагдвал хайр шан хүртээж явдаг заншилтай. Энэ орой Бурген «Кемпенский» хэмээх их зочид буудлын газар очихоор явав. Тэр сүүлчийн маягийн «Опел» тэрэгнийхээ жолоог хааш яаш барьж зөөлөн суудал дээр ихэмсгээр гэдийж зузаан уруулаа ярвайлган «Идэрхэг» дууны ая исгэрч яаралгүй явлаа.
«Курфурстендам» буюу язгууртны их чөлөө хэмээх өргөн гудамжаар баруун зүгийн орон бүхний таних тэмдэгтэй эрээн мяраан их бага тэрэг сүлжилдэн, худалдаа, дэлгүүр, үзвэрийн газар, зочид буудал, баячуудын орд харш банк албан газруудын гэрэлт хаяг, эмэгтэйчүүдийн хөхний
даруулгаас эхлээд Бавар нутгийн цагаан дарс тэргүүтэнг тэнгэр бурхантай цацуулан магтсан неон зарлал зүйл бүрийн өнгөөр солонгорон бүжиглэнэ.
Амраглахийн цаг дээр орчлонг умартдагийн тэмдэг болох хонгор шар үсээ задлан намируулж, бэлхүүсээ тахийтал татаад өвдөгнөөс нь дээш халхлах төдийхөн банзал өмсөөд годгонолдож яваа завхай хүүхнүүдийн хойноос хавчиг малгай хойноос хажуулдуулж тавьсан ам халамцуу америк цэргүүд өлсгөлөн хэрээ шиг гуагалдаж явна. Энэ бүхэн Фон Бургений нүдэнд хэтэрхий жирийн бөгөөд өчүүхэн явдал тул огтхон ч үл ойшооно.
«Кемпенский» зочид буудлын өндөр цонхнуудаас гэрэл цацарч цэнгэлийн танхимд жаз хөгжмийн эх захгүй шуналт дуу сонсогдоно.Фон Бурген зочид буудлын гол хаалгаар орж ирээд алтан саа хуартай ёслолын хувцаст залуу хаалгачинд малгайгаа шидэж өгөөд ,зуушны танхимын гол шилэн хаалгыг омогтойхон түлхэж ороод , таних танихгүй хүмүүс тийш ёсын төдий мэхэсхийн мэндлээд ганцаараа ширээнд суув.
Бараа сүрийг нь андахгүй болсон үйлчлэгч түүнийг удаан хүлээлгэсэнгүй.
Бүжгийн хүрээлэнд баруун Берлиний цуутай хүүхнүүд өдий нь цугларчээ. «Шинэ цагийнхан» сэтгүүлийн хуудсанд үзэсгэлэнт нүүр царай, бие цогцосныхоо хөргийг хэвлүүлэх завшааныг хүсэгчид тэдний дотор бас буй.
Мөн баруун Берлиний өнгө үзэмж нь болсон америк, франц, цэргийн дарга нар, баян эздийн хөвгүүд, өндөр тэмүүлэгч дундчууд тэдгээр сайхан бүсгүйчүүдийг ээрэн тойрон байна.
«Рок-н-ролл» гэгч сэтгэлийг гижигдэж тархийг мансууруулагч шуналт бүжгийн хөгжим эгшиглэхэд архи дарсанд ам халамцсан тэр хүмүүс мөн л царай улайж нүд булингартсан үзэсгэлэнт эмс охидын бэлхүүсээр тэврэн авч хөгжмийн ая түргэсэхүй лүгээ хүүхнүүд саа өвчинд дайруулсан мэт язав татав хийж хөл гуяа гялалзуулан, ууц нуруугаа хөдөлгөх бөгөөд эрэгтэйчүүд нь тэдний биеийн илчий мэдрэхийн тулд ичгүүргүй наалдан нүдээ аньж, шүдээ зуух ажээ.
Конрад Фон Бургенд энэ бүхэн бас л жирийн уйтгарт явдал мөн.Цаг үеэсээ түрүүлж яваа соёлт ихт хүний сэтгэлийг амьдарлаас ихээхэн гажууд этгээд сонин явдал сая хангаж чадна гэж үздэг Бурген шиг хүнд юм бүхэн хуучирч ,үеэ нэгэнт дуусгасан мэт санагдана. Бурген Франц газрын хатуу дарс балгаж ярвайгаад ядахдаа зоригтойхон хөдөлдөг хүүхэн ч алга болжээ. Сайхан хүүхэн олно гэдэг гүн далайн ёроолоос ширхэг сувд бэдэрч олохоос бэрх болжээ гэж эгдүүцэн бодоод ширээн дээр хэдэн марк шидээд ихэмсгээр гарч одов.
Тэрээр тэргэндээ очиж суугаад чухам хаашаа явахаа мэдэхгүй нэг хэсэг болоод, хотын захад гарч «гөрөө хийхээс» дээр юмгүй гэж шийдэв.
Берлиний зах шиг тийм харанхуй газар сонин явдал тохиолдож мэднэ. Бурген хотын захын нэг гудамжнаа хүрч зуушны газруудын хаягийг харж явав. «Улаан тоть» ч гэнэ үү «Пепе» ч гэнэ үү гэрэл цацарч цэнгэлийн танхимд жаз хөгжмийн эх захгүй адаглаад л нэр нь хүртэл санаанд таарахгүй. Газраас үргэлж цонхтой навтгар байшингийн үүдэн дээр «Оготны нүх» гэсэн неон бичиг чөтгөрийн гал мэт сүүмэлзэнэ. «Очиж очиж оготны нүх шүү. Ямархан оготнууд байдгийг ороод үзье байз.» Фон Бурген тэргээ цонхны дор тавиад намхан хаалгаар нь орохдоо малгайгаараа тотгы нь шүргэж хараал тавив. Навчин тамхины өмхий утаа дүүрсэн давчуу өрөөний нэг буланд муу сэжиг төрүүлмээр царайтай хэдэн хүн шар айраг ууж гүнгэр гэнгэр ярилцана.
Зуушны газрын эзэн болох усны замаг мэт усгал ногоон нүдтэй бүдүүн шар хүн үзтэл өндөр язгуурт зорин морилсныг мэдэж гүнээ мэхийн ёслоод,
Лолитаа! Ноёнтонд үйлчил гэж хашгирав.
Лолита нь хажуугийн өрөөнөөс яаран гарч ирэв. Фон Бурген адтай хөх нүдээрээ тэр залуухан бүсгүйг хөлөөс олгой хүртэл ажиглаад «энэ чинь харин хөөрхөн оготно шив. Сонин хэрэг байна. Хөөрхнөөр барахгүй бүр сайхан чивэлт үү дээ» гэж бодоод тас хар өнгөтэй хуучин торгон цамцны цаана үл мэдэг гэрэлтэн төвийж байгаа Лолитын хөхөн дээр хараагаа тогтоов.
Лолита Фон Бургений хүйтэн хөх нүднээс дальдарч доошоо хараад
Ноёнтон, та юу захих сан бол? гэв.
Оготно минь, энэ нүхэнд чинь франц дарс байдаг бол нэг жүнз аваад ир! гэхэд Лолита эргэж явав.
Бурген түүний уяхан хөдөлгөөнт нуруу бие, чийрэг булчин нь үл мэдэг гүрвэлзэж байгаа цэвэрхэн хөлийг хараад мушилзан тамшаалж,
Яриан алгаа! Ёстой л оготны нүхэн дэх сувд мөн байна гэж бувтнав.
Лолита жижиг тосгуур дээр болор жүнзтэй архи бариад эргэж ирэв. Фон Бурген түүний өөдөөс эрээ цээргүй ширтэнэ. «Уруулыг нь хараач! Чивэлт чинь үнэхээр Моника Лиза мөн байна шүү!»
Оготно минь чи Монна Лиза мөн! Чи бол ёстой оготны нүхэн дэх сувд байна даа…
Лолита түүний үгийн учрыг ойлгож ядан,
Юу гэсэн үг вэ? ноёнтоон гэхэд Фон Бурген үг дуугүй гараас нь татаж хажуудаа суулгаад,
За хөө чи бүү годгоноод бай. Би эмсийн үзэсгэлэнг мэддэг хүн шүү.
Ноёнтоон, би таны үгийг ойлгохгүй байна.
Ойлгохгүй байна уу? Та нарын ухаан ерөөсөө богино, тэр ч яамай. За хөө чи ноёдын хатагтай нар шиг баян тарган амьдрах дуртай юу?
Би… би мэдэхгүй…
Нэр чинь хэн бэ?
Лолита
— 3а хөө. Лолита чи бол үнэхээр оготны нүхэн сувд байна. Би чамайг энэ нүхнээс чинь гаргаж шуналт олны өмнөх өндөр тавцан дээр тавья. Тэр шуналтангууд чамайг хараад шүлсээ залгих болно.
Ноёнтоон, би ажлаа хийе дээ.
Байз! Би чамд учрыг ухуулж өгье. Чи «Шинэ цагийнхан» сэтгүүлийг үзсэн үү?
Yзсэн
ТЭГВЭЛ би тэр сэтгүүлийн эзэн эрхлэгч Конрад Фон Бурген гэгч байна. Манай сэтгүүлийн газар баруун Германы эрхэм үзэсгэлэнт эмсийг шалгаруулах уралдаан зарлаад байна. Би чамайг тэр уралдаанд өөрийнхөө өмнөөс тавья. Байз! Дуугүй бай! Чи доройхон амьтан ямар үзэсгэлэнтэйгээ мэдэхгүй биз.
Оготно минь бодооч! Түрүүлсэн хүүхэнд бид дор хаяад түмэн маркийн шан өгнө. Чи ёстой дээгүүр гүйдэлтэй, дэргэдээ шивэгчинтэй гүнж шиг амьдрах болно. За тохирлоо шүү. Олон үг байхгүй! Май миний хаяг энэ байна.
Маргаашнаас чи Берлиний дээд зэргийн зочид буудалд суух болно. Хувцас хунарыг чинь би бэлтгэнэ.
Сувд минь чи энүүгээрээ үүлэн дээр мордоно шүү гэж ууцан дээр нь пад хийтэл алгадаад босож явав. Лолита хэрхэх учраа олохгүй алмайран зогсов. Фон Бурген түрийвчнээсээ баахан мөнгө гаргаж ногоон нүдэнд нь тавиад :
Май золиосонд нь ав. Хөөрхөн оготно чинь нүхэндээ буцаж ирэх, үгүйгээ өөрөө мэднэ биз гээд Лолита тийш нүд ирмэн хи хи хи гэж хөхрөв.
Ногоон нүдэт энэ солиот ноён мөнгөө буцааж авчих вий гэсэн мэт бушуухан авч халаасандаа чихээд шүдээ ярзайлган инээж гүйлгэнэн мэхэлзэв. Булангийнхан чангаар хөхрөлдөв.
Фон Бурген хаалганы тотго мөргөөд хараал тавьсаар гарч одов.
Лолита бүр шөнө орой болсон хойно ажлаа сая дуусаад хувцсаа солино. Залуу бүсгүйн гоо үзэсгэлэн нь «Оготны нүхэнд» ирэгсдийн жүнз архи, аяга цайнд амт шимт оруулагч нэг ёсны үнэртэн амттан болох тул ногоон нүдэт түүнийг овоо аятайхан хувцасладаг ажээ.
Лолита олон нугалаат хормойтой эрээн даавуу даашинз, нимгэхэн ултай шаахайгаа өмсөөд хүзүүнийхээ ноосон ороолтыг авахдаа ийн бодов «Петрийн минь авч өгсөн ороолт шүү дээ. Хөөрхий минь байдаг цалингаараа авч билээ. Чинийх шиг ийм зөөлөн сайхан хүзүүнд, ширүүн юм хүргэж, болохгүй гэж хэлсэн юм. Миний хувцас хунар дотроос хамгийн олигтой нь энэ шүү дээ. Петр минь ээ! Би чинь тэр уралдаанд нээрэн түрүүлчихвэл яана. Тэгвэл бид хоёр хичнээн аз жаргалтай алдар олох билээ. Тийм аз заяа даанч байхгүй биз дээ. Лолита бас сэмэрхий ханцуйтай оготорхон бөгөөд давуухан пальтогоо өмсөх зуур тэгэхэд би хүүхдээрээ байжээ» гэж гунигтайхан бодов.
Лолитын харьж ирэхэд Петр хэдий нь хүрч ирээд хүлээж байлаа.
Тэр Лолитын зүүдэнд үзэгддэг хонгор сайхан инээмсэглэлээр угтаж цоморлигоо дэлгэхийг завдан буй сарнай цэцгийн дэлбээ мэт жимбэгэрхэн улаан уруулын нь шимэн үнсээд,
Лолита, би чамд цөцгийтэй боов авчирсан гэв.
Баярлалаа хайрт минь.
Би өнөөдөр цалингаа авлаа. Маргааш хоёулаа оготны чинь нүхэнд очиж жаахан сууна даа. Лолита янаг нөхрийнхөө үгнээ сэтгэл уяранхан,
Энхрий найз минь миний сэтгэл хичнээн догдолж байгааг чи мэдэхгүй байна. Зол жаргалтай амьдрах цаг ирвэл юутай гайхамшиг билээ. Би чамдаа цөмийг ярьж өгье гэв.
Шөнө орой болжээ. Хотын энүүхэн зэлүүд зах газар анир чимээгүй Лолитын бяцхан өрөөний цонхоор хавар цагийн чийглэг салхин үлээж, үл мэдэг утааны үнэр анхилна.
Лолита Фон Бургены хэлсэн бүхнийг Петрт ярьж,
Чи минь юу гэж бодож байна? гэж асуув. Угаах халуун усанд ясаа тултал дэвтэж хачин зөөлхөн бөгөөд тэнхэлгүй болсон гары нь Петр илбэн байж,
Чам шиг сайхан бүсгүй энэ дэлхийд ховорхон гэж? би хэлдэггүй юу. Азаа үзэх ч юмгүй, чи минь заавал түрүүлнэ. Жирийн ядуу бүсгүй баян хатагтай нараас илүү сайхан болдгийг тэдэнд үзүүлээч!
Би нээрэн тийм сайхан гэж үү дээ?
Тийм гэм дээ. Чи юм бүхнээрээ тэгш сайхан. Лолита чи бид хоёр дөрвөн жилийн өмнө уулзсан шүү дээ. Тэгэхэд чи хүүхдээрээ байжээ. Хүмүүс чамайг хөөрхөн хүүхэд гэдэг байгаагүй юу. Харин одоо чи нас бие гүйцэж улам ч сайхан болжээ.
Петр ээ, хувь заяа хүнийг юунд хүргэж болохыг яаж мэдэх вэ. Фон Бургены хэлдэг шиг тийм их шан хүртвэл яана?
Тэгвэл ч бид хоёр адаглаад л хамт амьдрах чадалтай болно доо гэхэд Лолита жаал хүүхэд мэт баярлан хөөрөхдөө алга хавсран нүдээ аньж,
Ямар сайхан бэ! Тэр их мөнгөөр бид юу хийх вэ? Одооноос л сайн бодъё. За ямар ч байсан хотын захад жижигхэн байшин авна. Эхлээд гэртээ хямдхан тавилга авсан нь дээр биз дээ. Бас жимсний цэцэрлэгтэй болно. Машин аваад хэрэггүй. Хэтэрхий үнэтэй юмаар яах вэ. За тэгээд хоёр ээлжийн аятайхан хувцас авах хэрэгтэй.
Лолита өөр юу хэрэгтэй болохыг бодож чимээгүй болов. Сэтгэл уярсан Петрийн зовуурьт бүдэгхэн нүдэн дээгүүр нулимс гүйлгэнэлээ. «Миний хөөрхөн Лолита Чи санаандгүй, намайгаа эр нөхрөө гэж бодох болжээ. Лолита би үүрд чамтайгаа. Yхлээс өөр юм биднийг хагацаахгүй».
Сараалжин торноос салан ниссэн шувуу цаст өндөр уулын зүг яаран одохтой адил сэтгэлийн зовлон тайлагдах үе хааяа олдоход хүнд бэрх амьдралын учир, түмэн давхар хүлээсийг умартан хүсэл мөрөөдлийнхөө жолоог алдагч гэнэхэн хоёр залуу ийнхүү ирээдүйн өдрүүдийг бүрхсэн манан буданг арилгаж хөөрөн баярласан нь туйлгүй.
Маргааш нь Фон Бурген Лолитыг язгууртны их чөлөөнөө буй нэг зочид буудалд хүргэж өгөв. Юм зүүж болох газар бүхэндээ есөн шидийн чимэг зүүлт агсан, хижээл насаа үл ойшоон хэтэрхий хөнгөхөн хувцасласан өндөр туранхай авгай түүний захиалсан өрөөнд хүлээн байлаа. Фон Бурген хувхай гарыг нь үнсэхчээн болоод,
Оготно минь, эрхэмсэг Мадлен чамд дээдсийн ёсыг таниулж өгнө. Илүү хувцас эмэгтэй хүний үзэсгэлэнг нуудгийг юу андах аж гэж хавчгар ЦЭЭЖЭЭ түрэн чангаар инээгээд,
Эрхэмсэг Лолита, би орой ирж таны төрөл арилжсаныг сонирхоно гээд гарч одов.
Мадлен Лолитад баян чинээлэг, сайн төрөлт хүмүүс ялангуяа өндөр соёлт, эрх ямбат эрэгтэйчүүдийн дунд биеэ яаж авч явах тухай, алхаж гишгэхдээ ууц нуруугаа яаж хөдөлгөх, гараа хэрхэн хаялах, нүдээ яаж харах, уухдаа хормойгоо яасхийж өргөх тэр бүхний тухай ширхэг дараалан зөвлөж, өөрийн биеэр үлгэр дууриал үзүүлэв.
Фон Бурген Лолитад хямдхан боловч үзэмжтэй хувцас бэлтгэсэн байлаа. Мөн биеэ янзалж, хоол унд захиалах зардалд хэдэн зуун марк үлдээжээ.
Лолита, Мадлен авхайг явсан хойно их л түгшүүртэй байдалд байгаагаа гэнэт мэдэв. Турк газрын зөөлөн хивс дэвссэн жижиг өрөөнд байх суух газар ч олдохгүй байлаа. Нэг жүнз жимсний ундаанаас өөр юу ч идэж уусангүй.
Бодсоор байтал энэ бүхэн ямар нэг аймшигт явдалд хүргэж болох мэт санагдав… Лолита оройхон Петртээ утасдлаа.
Би яадаг билээ? Сэтгэл тогтож өгөхгүй их хэцүү байна.
Лолита хайрт минь зоригтой бай. Би чамдаа ойрхон байх арга бодно.
Би нэг л юмнаас айгаад байна. Чи ажлаа тарангуут наашаа ирэхгүй юу? гэтэл ямар нэг хүн хаалга цохив. Лолита учиргүй цочиж хамаг бие нь донсоллоо. Хариу зөвшөөрөл хүлээлгүй Фон Бурген Францын цэргийн нэг хошуучтай хамт орж ирэв.
Аа, эрхэмсэг Лолита, Та бүр холбоо барьж эхлээ шив дээ. Зүйтэй. Ийм гайхамшигтай бүсгүй ямар ч эрийн сэтгэлийг булааж мэднэ. Оготно минь сайн төрөлт ноён Монарел тантай танилцахыг хүсэж байна.
Хошууч Монарел Лолитыг шуналт нүдээр зовоож, халуу шатаж байгаа урьхан цагаан гарт нь уруулаа хүргээд,
Лолита та үнэхээр сайхан байна. Би залуудаа яруу найрагч байсан юм. Манай Марсель хотод яг тантай адилхан ийм цэнхэр нүдтэй, хонгор үстэй бүсгүй байдаг байлаа. Сайхан амьтан богинохон настай байж мэднэ. Би түүнийг Эсмеральда гэдэг байлаа. Тэр хууль бус төрүүлсэн нялх хүүхэдтэйгээ хамт усанд орж үхсэн юм.
Ноёнтоон та өөр юм ярь л даа гэж Лолитын гуйхад Фон Бурген чангаар инээхийн далимд санамсаргүй царайлан өвдгий иь бариад,
– Зөв, Ноён Монарел, таны ийм эмзэгхэн сэтгэлийг мэдээгүй биз гэв. Монарел Лолитын өвдөг дээр байгаа Бургены гарыг харж инээвхийлээд,
Яруу найрагч байсан хүнд эмэгтэй хүний эмзэгхэн нь тааламжтай. Оготны нүхэн дэх сувд гэж та их онож хэлжээ. Энэ сувдыг хэдэн өдөр өвөртлөхийн тулд таны баян санд өчүүхэн нэмэр оруулахаас татгалзахгүй гэж Францаар өгүүлсэнд Лолита юу ч ойлгосонгүй,
Фон Бурген Монарел тийш сэм ирмэж,
– Парисынхаа сайхан хүүхнүүдийг мөрөөдөж байгаа таны байдлыг би мэдэж байна. Манай хөгшин Берлиний энэ үзэсгэлэнт ядуу бүсгүй таны сэтгэлийг хангаж чадах эсэхийг бүү мэд. Харин миний хувьд бол энэ сувдыг хамгийн ашигтайгаар хэрэглэхээс өөр зүйлгүй гэдгийг нуугаад яах вэ гэв,
Хошууч, Лолитын өвдөг чичирхийлэн байгааг харж ямар нэг инээдэмтэй юм хэл үү гэтэл хүн хаалга цохин Лолита их л тулгамдан бачимдаж байсан тул Петрийг ирээрэй гэснээ сая санаж, Фон Бургены гарыг өвдөг дээрээсээ түлхээд босох гэтэл,
За ор, ор! гэж хошууч зандрангуй хэлэв. Хаалга аяархан нээгдлээ. Петр, Лолитыг их л гайхсан ширтэж танихгүй ноёдоос төвөгшөөн зогсов.
«Миний Лолита ямар өөр болчихоо вэ. Энэ франц намайг муухай харж байна Лолита! Миний хөөрхөн Лолита!»
Фон Бурген урт хөлөө ууртайгаар татаж ядан татавхийн,
Залуу хүн та наадах хаалганыхаа цаана гараад хааж орхи! гэхэд Петр ЛОЛИТЫГ нүд салгалгүй ширтсээр гэдрэг ухарч хаалгыг алгуурхан хаав. Фон Бурген бүдүүн хар янжуур сорон ярвайсхийгээд,
Энэ сайхан эр таны найз уу? гэж даажигнан асуухад Лолита хариу хэлсэнгүй.
-За тэр ч яамай хэрэг. Харин чи наадах нөмрөгөө тайлаад эрхэмсэг Мадлены заасан ёсоор биеэ үзүүлээдэхээч.
Намайг өршөөгөөч! Би их ядарч байна,
Тэгвэл Монарел та энэ Хатагтайд туслаач! гэхэд Лолита яаран босож нөмрөгөө унагав. Фон Бурген Лолитаг тойрон явж ар өврөөс нь шиншлэн хараад, нөмрөгий нь авч өгөөд,
Маргааш орой Кемпенский их танхимд таны хувь заяа шийдвэрлэгдэнэ. Тэгэхдээ харин арай хөгжилтэй байхыг гуйя. Ноён Монарел аа! Эрхэмсэг Лолитад амралт хэрэгтэй байх шиг байна гэлээ.
«Кемпенский» зочид буудлын цэнгэлийн их танхимын хажуугийн жижиг өрөөнд Мадлен авхай Лолитын биед засал хийж байлаа. Энэ үед Петр мөн зочид буудлын үүдний баганын сүүдэрт зогсоод эмсийн үзэсгэлэнг шалгаруулахад оролцохоор ирж байгаа олон янзын хүмүүсийг ажиглаж Лолитын бараа харагдах бол уу гэж горьдоно. Цэнгэлийн танхимд Берлинийн томчуул, дээгүүр гүйдэлтэй хатагтай нар, баруун зүгийн жуулчин, англи франц америкийн цэргийн эрхтэн, зохиолч, түшмэл, жүжигчин сонин сурвалжлагчид цугларан ирсээр байна. Зүг бүхнээс цахилгаан гэрэл бадарч мяндас тансаг намируулж эрдэнэсийн чимэг зүүсэн хатагтай нарын бие өнгө бүрийн туяа цацаруулж зүйл зүйлийн үнэртэн анхилан, болор жүнзэнд шампан дарс ЦЭЛЭЛЗЭЖ, ЦЭНГЭЛД ташуурсан хүмүүсийн нүдийг согтуурлын манан бүрхэнэ.
Танхимын голд дугуй тавцан засаж дээр нь «олноос онцгой үзэсгэлэн гоо, хүн болгонд заяагдаагүй боловч цэнгэл жаргалтай амьдралыг олох түмэн зүйлийн арга зам та нарын өмнө нээлттэй байна» гэж бичжээ.
Танхимд хөгжим эгшиглэхэд Мадлен авхай «Лолита Борхман арван есөн настай» гэсэн бичиг бүхий хар торгон туузыг Лолитын мөрөнд зүүж бараг нүцгэн биенд нь мөн хар торгон нөмрөг нөмрүүлээд,
За гарах цаг боллоо. Тайван байж үзээрэй. Намбатайхан хөдлөхөө бүү мартаарай гэж захив. Цэнгэлийн танхимд орох хаалганы хөшгийн цаана зэрэг булаацалдах бусад хүүхнүүд зогсож байлаа. Мөн л овог нэр насыг нь тодорхойлсон өнгө бүрийн тууз зүүжээ. Тэдгээр хүүхнүүд Лолитад өөрөөс нь хавьгүй сайхан юм шиг санагдав. Гартаа микрофон барьсан дэгжин залуу хөшигний цаанаас гарч ирээд,
Хатагтай нар аа, нөмрөгөө авна уу. Сэтгэлийнхээ догдлолыг барьж төлөв төвшин байж чаддаг өндөр соёлт халуун сэтгэлт хүмүүс та нарыг хүлээж байна. Хатагтай нар аа ийшээ морилно уу! гэхэд хөгжим нижигнэж хөшиг нээгдэв.
Түүнээс хойш болсон бүх явдал Лолитад зүүд мэт байлаа. Хүүхнүүдийн гарч ирэнгүүт, олон хүн цугларсан их танхим шар хэдгэнийн үүр мэт дүнгэнэж, иймэрхүү цагт замбараагаа алддаг сурвалжлагчид түлхэлцэн шар бүтээлэгтэй урт ширээний ард морилцгоосон зэрэг тогтоогчид орооны муур мэт архиралдан маргаж байгаа тэр бүхэн Лолитын чүдэнд харагдахаас биш сэтгэлд бууж өгсөнгүй.
Лолита! Лолитыг нааш нь! Лолита ичээд яах вэ| Сайхан Лолита гэх зэргээр чухам хэн юунд хашгирч дэвхцэж байгааг ч ойлгосонгүй.
Дугуй давцан дээр дэвссэн зөөлөн хивс дээгүүр уяхан биеэ ганхуулан явж хөл гараа Мадлены заасан ёсоор хөдөлгөхийн оронд хачин эг дуг хийж байхдаа иймэрхүү хиймэл хөдөлгөөн нь ихэнх хүмүүст таашаагдсаныг мэдсэнгүй.
Заслалынхаа өрөөнд орж ирээд зүүд мэт тэр хачин байдлаас сая ангижрах шиг болов. Чононд хөөгдөж багтарсан туулай мэт тамир тэнхэл нь барагдан, зүрх булгилан дэлсэж, хамаг бие нь чичирч байлаа.
Мадлен түүнд ус хийж өгөөд,
_ Чамд одоо жаргалын үүд нээгджээ. Лолита сайхан Лолита гэж хашгиралдахыг сонсов уу.
Фон Бурген орж ирээд нөгөө л дадсан зангаараа ууцан дээр нь алгадаж,
За сувд минь чи миний хэлснийг санаж байна уу? Чи бас болоогүй, манай сэтгүүлийн хуудсанд алдарших болно. Хагас цагийн дараа зэрэг тогтоогчдын шийдвэр гарна. Эрхэмсэг Лолита ингэж хэдхэн мөчийн дотор таны хувь заяа шийдвэрлэгдлээ. Тийм ээ, бид хүний хувь заяаг шийдвэрлэж чаддаг улс аа! гэж омогтойгоор хэлээд гарч одов.
Удсан ч үгүй хөгжим нижигнэж ёс гүйцэтгүүлсэн хүн,
Хатагтай нар аа! Тайзан дээр морилно уу. Зэрэг тогтоогчид болоод олон зочид та нарыг хүлээж байна гэв. Мадлен авхай Лолитын нөмрөгийг авч,
За Лолита минь яваарай. Согоо шиг дэгдээд очоорой гэв. Зэрэг булаацалдсан бусад хүүхнүүд одоо Лолитыг тунгаацгүй ширвэн харж, зарим нь аз заяандаа гомдсон мэт уруу царайлжээ.
Хөшиг нээгдэж «шар хэдгэнийн үүр» дахин хүнгэнэв. Yзэсгэлэнт эмс тайзан дээр гарч зэрэгцэн зогсов. Yзэгч олон алга ташиж, тэсэж ядан хашгиралдаж цэцгийн баглаа шидэж угтлаа. Зэрэг тогтоогчдын тэргүүн Конрад Фон Бурген босож гараа өргөөд,
Ноёд оо! Зэрэг тогтоогчдын шийдвэрийг сонсоно уу. Манай Германы хамгийн үзэсгэлэнт хатагтай нар бидний нүдийг хужирлан сэтгэлийг догдлуулж байна. Гэвч үзэсгэлэнгийн дотроос хамгийн үзэсгэлэнтэйгий нь шилж олох гэж энд цугларсан. Манай амьдралд аз жаргалын оргил тийш тэмүүлэх бүх зам нээлттэй байна. Ноёд оо! Бидний бодлоор бол энэ олон хатагтай нарын дотроос хамгийн сайхан нь Лолита Борхман байна гэхэд:
Зүйтэй, Лолита! Сайхан Лолита! Лолитыг нааш нь гэж олноор зөвшөөрөн шуугилдав. Фон Бурген гараа дахин өргөж,
– Ноёд оо! Германы хамгийн үзэсгэлэнт бүсгүй Лолита Борхманд тэргүүн шагнал найман мянган маркийн хүзүүний чимэг арван мянган марк биечлэн олгоно. Бусад хатагтай нарт дурсгалын бэлэг барина гээд урт хөлөө чирсээр тайзан дээр гарч ирээд хайрцагтай боодолтой юм барьсан шивэгчнүүдийг дуудав.
Тэгээд жижиг мөнгөн хайрцагнаас эрдэнэсийн шигтгээ нь солонгорон туяарсан, алтан гинжит хүзүүний чимэг авч Лолитын ганган цагаан хүзүүнд зүүв.
Лолитад энэ бүхэн бас л зүүд мэт байлаа. Олон амь тан чих дүлийртэл шуугилдаж түүнийг тайзан дээрээс бараг хүчээр татаж буулгаад нэг ширээнээс нөгөө ширээнд аваачиж авгай нар тэврэн үнсэхийн далимаар хүзүүний нь чимгийг шохоорхон үзэж, харцуулын зарим нь шампан дарс уухыг шаардаж зарим нь ч хэтэрхий болгоомжгүйгээр биед нь хүрч байлаа.
Энэ бүхнээс татгалзах, аливааг эрэгцүүлэн бодох чадал Лолитад байсангүй.
Еслолын хувцас өмсөж, архи ханхлуулсан хошууч Монарел түүнийг сүүдэр мэт дагаж, рок-н-ролл бүжиг хийхдээ биенд нь наалдаж байлаа.
Энэ үед Петр зочид буудлын хаалганы баганын сүүдэрт Лолитыг хүлээн зогссоор… Лолита минь яаж байгаа бол гэхээс гүйгээд ормоор санагдавч хэн түүнийг оруулах билээ. Цэнгэлийн танхимд хөгжим нижигнэж шуугиан дэгдэхэд дотор нь бачимдан элдэв муу юм бодогдож эхлэв. Лолита минь! Хөөрхөн Лолита! Бид буруу юм хийгээгүй байгаа? Лолитыг хүн бүхэн мэдэх болно. Тэгээд бас сайхан хүүхнээс өөр юм боддоггүй баяд ноёд хичнээн олон билээ. Энэ бүхэн аюул учруулж мэднэ. Лолита минь бушуухан гараад ирээсэй. Эндээс бушуухан зайлах хэрэгтэй. Лолита!… бид буруу юм хийжээ…
Зочид буудлын том шилэн үүд гэнэт нээгдэж хүмүүс цувран гарцгаав Петр Лолитыг угтахаар тийшээ ойртлоо. Хүмүүс Лолитын үзэсгэлэн гоог магтан шагших СОНСдоно. Удсан ч үгүй Лолита гарч ирлээ. Түүний дун цагаан хүзүүн дэх эрдэнэсийн чулуу бүрэнхий дунд оч мэт гялс гялсхийнэ. Петр хэсэгхэн зуур түдгэлзсэнээ Лолитын хажуунаас очиж,
Лолита! гэж аяархан дуудахад, Лолита яаран эргэж,
Петр! Чи минь намайг хүлээж байна уу? гээд гараа өгөв. Лолитын хажууд явсан Фон Бурген Петрийг илт дургүйцэн хялайгаад,
Залуу минь та их азтай хүнээ, гэвч Лолитын хүрээлэл арай өөр болж мэдэх юм, Лолита та хүний зам дээр тээглээд байх шиг байна. Хүндэт генерал таныг хүргэж өгнө биз. Өнөө маргаашдаа байрандаа байхыг гуйя. Манай сурвалжлагчид очно. Та миний ачийг бага ч болов бодох юм байгаа биз дээ гэж хүйтнээр инээв.
Лолита Петрийн өөдөөс гунигтайгаар харж, гараа алгуурхан аваад
Баяртай бид удахгүй уулзана биз гэлээ.
Фон Бурген тэгнэ байх гэсэн байртай Монерал тийш ирмээд,
Ноён хошууч та тайван нойрсоорой гэв.
Лолита аяархан гиншээд нүдээ нээлээ. Хамаг бие нь хүйтэн хөлс дааварлажээ.
«Гэрлээ асаах хэрэгтэй. Yүдний хаана хүн байна. Гар минь хүлээстэй байна . Гэрэл! Гэрэл! Хаалгаа!…» Лолита амьсгаа нь боогдож байгаа хүн шиг нүдээ хялгануулан уруулаа зовуурьтайгаар татвагануулаад «Ёо-ёо, намайг аваач!» гэж дуу алдаад түүнээсээ цочиж бүрмөсөн сэрэв.
Тэнхээ тамир нь бүр барагджээ. Салгалсан гараар чийдэнгийнхээ унтраалгыг арайхийн олов. «Юу болж байна? Ямар аймшигтай юм бэ! Яаж үүр цайлгадаг билээ. Өглөө сурвалжлагчид ирнэ шүү дээ. Тэгээд л бушуухан гэртээ харъя. Монерал юу гэж хэллээ? Чам шиг хүүхэн энэ ертөнцийн нүгэл бүхнийг хийж биеэ жаргуулах хэрэгтэй. Тэгсэн хойноо нөгөө Марселийн Эсмеральд шиг усанд орж үхсэн ч хамаагүй гэлүү. Юу гэсэн үг вэ! Петр минь хүрээд ирээсэй. Бид хоёулаа л хамт байвал өөр юу ч хэрэггүй шүү дээ…»
Байшингийн хонгилд хөлийн чимээ гарах шиг болоход Лолита сэжиглэн чагнаад орон дээрээ өндийсхийв…
Түгшүүрт энэ шөнийг арайхийн өнгөрөөнгүүт Фон Бургены сурвалжлагчид хүрч ирлээ. Тэд нар Лолитын зургийг авах гэж баахан зовоов. Их л эрээ цээргүй хөгжилтэй байлгах гэж оролдоцгоовч бүтсэнгүй. Эрэгтэйчүүдийн дурыг татах элдэв янз байдлыг заах санаатай нэг саваагүй залуу,
Ийм уйтгартай байдал бүр ч сонин. Эрхэмсэг Лолитын зургийн дор гайхамшигт энэ хүүхний уйтгарыг л сэргээх чадалтай аавын хүү хаа байгаа бол? гэдэг асуулт бичих хэрэгтэй гэжээ.
Энэ бүхний сүүлд Лолитын сэтгэл их л үймэрч, улам ч муу юм бодогдоод болохоо байлаа. Баруун Берлиний Өдрийн сонингуудад түүний зураг хэдийнээ хэвлэгджээ. Лолита бушуухан л харья. Ийм түгшүүрт байдлаас зайлахаас өөр арга байхгүй. Монёрал үдээс хойш ирнэ гэсэн. Тэр яаж ч мэдэх хүн. Явъя. Одоохон явъя!.. » Лолита хүзүүнийхээ чимгийг авч цүнхэндээ хийгээд, тэмдэглэлийнхээ дэвтрийн нэг хуудсанд «Би гэртээ харилаа. Эрхэм Монерал та намайг хүлээхийн хэрэггүй» гэж бичээд, ширээн дээр орхиод явав. Зочид буудлынхан шивэгчин, хаалгачин цөм түүнийг хараад байх шиг буудлаас гараад байшингийн яг ёроолоор цахилгаан тэрэгний буудал тийш яаран явлаа.
Гэтэл гудамжаар зорчин явагчид бас л хараад байх шиг санагдав.
«Юунд намайг ингэтлээ харна вэ? Энэ олон хүн намайг хүрээлээд өчигдөр оройныхтой адил Лолита! Лолита! ЛоЛита! гэж хашгиралдвал яана?»
Лолита бусдын нүднээс дальдарч, байшингийн хананд наалдсаар буудалд хүрч цахилгаан тэргэнд суув. Орж ирэнгүүт нь хүмүүс хоорондоо жиг жуг гэлцэж эхлэх шиг санагдлаа. Лолита тэрэгний нэг буланд очоод цонх руу харж зогсов.
Саяын буудал дээр тэрэгний нөгөө хаалгаар орж суусан, өтгөн хөмсөгтэй, хөнхөр нүдтэй, бүргэд хамартай хижээл хүн түүнийг сэм ширтэж байснаа олны дундуур түлхчин ойртож явах шиг. «Энэ хүн намайг дагаж яваа юм биш биз. Ямар сэжиглэмээр хүн бэ? Одоо яадаг билээ? Дээрэмчйн байвал яана?» гэж Лолита гэнэт бодоод, дараачийн буудал ойртож цахилгаан тэрэг удаашрангуут үсрэн бууж зочид буудал тийш яаран сандран явав., Байн байн эргэж харавч нөгөө «дээрэмчийн» бараа харагдсангүй Лолита буцаж ирэхдээ их л балмагдан бачимдсан байхыг зочид буудлынхан мэдэж гайхан сэжиглэв. ЛоЛита байрандаа оронгуут хаалгаа түгжээд, Петртээ утасдав
Петр минь чи одоохон ирэх арга байна уу?
Лолита хайрт минь, одоо над чөлөө өгөхгүй ажлаа тарангуут гүйж очъё.
Петр ээ би яана даа? . Сэтгэл тогтож өгөхгүй их л хэцүү байна,
Миний хөөрхөн Лолита! Чи минь зоригтойхон байхыг бодоорой. Цаадуул чинь элдвээр түйвээж байгаа биз. Лолита тэднийг бүү тоогоорой. Чангахан байвал яаж ч чадахгүй шүү дээ. Шөнийн хоёр цагт ажлаа тараад очно.
За тэг дээ Петр минь. Чиний үгийг сонсоод сэтгэл амарлаа. Ирэнгүүт чинь хоёулаа гэртээ харина.: Одоо би чамаасаа ер холдохгүй гэхэд Петр баярлан инээж
-Чи минь даанч хүүхдээрээ юм…даа. Тэгээд
бас Германы алдарт сайхан хүүхэн гэж, байх… за миний хөөрхөн Лолита зоригтой байгаарай.
Баяртай Петр минь!
Баяртай Лолита!
Петрийн хөгжилтэй бөгөөд зоригжуулагч үгс Лолилтын сэтгэлийг овоо тайвшруулав. Гэтэл удсан ч үгүй Монарел хүрч ирлээ. Тэр дээд зэргийн ангийн ноосон даавуугаар оёсон дэгжин костюм өмсөж, нутгийнхаа сайхан үнэртэнг анхилуулжээ. Монарел Лолитын гарыг үнсээд,
Танилцсаны баяр болгож энэ үдшийг аятайхан өнгөрүүлье гэж уриалгахан хэлээд хонх дарж шивэгчинг дуудав.
Лолита та их ядарсан царайтай байна. Конрадынхан таныг элдэж орхиж дээ?
Тийм ээ! Би их ядарч байна.
Бас их ганцаардаж уйдаж байна уу?
Тиймээ! Уйтгартай байна. Шивэгчинг орж ирэхэд Монарел
Та манай Бургундийн дарс уух уу? гэхэд Лолита
Баярлалаа. Би уухгүй. Та өөрөө уу л даа гэхэд Монарел шивэгчинг гар гэж дохиод,
Та ийм залуу сайхан бүсгүй байж даанч хөгжилгүй юмаа. Хожим юу болох бол гэж бие сэтгэлээ чөдөрлөхгүйгээр цаг зуурын ч хамаагүй цэнгэл жаргалд умбаж энэ нүгэлт орчлонг мартахаас илүү сайхан юм байхгүй гэж би боддог.
Лолита! Би таны уйтгарыг сэргээж чадна гээд бэлхүүсээр нь тэврэхийг завдахад Лолита гараас нь бултаж холдоод Петрийнхээ зоригжуулан хэлсэн үгийг санаж,
Миний уйтгарыг сэргээх өөр хүн бий гэв.
Ямар хүн байдаг билээ?
Ажилчин!
Залуухан хүн үү?
Залуу!
Би танд хөгшдөх бололтой байна уу? |
Та өөр юм ярь л даа. Монарел ха ха ха гэж элэг хатаад,
Таны амьдрал өөрчлөгдөхөөр сэтгэл санаа тань аргагүй өөрчлөгдөх болно доо. Энэ бол байгалийн хууль шүү дээ.
Би амьдралаа өөрчлөхгүй. Над ямар ч алт мөнгө хэрэггүй гэхэд Монарел улам хөхөрч,
Ганцхан тантай чацуутан л хэрэгтэй юм биз дээ?
Тиймээ
Монарел уруулаа зууж бодосхийгээд.
Лолита ТАНЫ зөв юм даа. Хайр дурлалаас илүү хүчтэй юм энэ дэлхийд байхгүй. Таны тэр залуу амраг хаана ажилладаг юм бэ? гэж их л төвшин байдалтай асуув.
Куртийн химийн заводад!
Тэр азтай эрийн нэрийг би мэдэж болохсон болуу
Ханс Петр! ГЭДЭГ.
Монарел их л урам хугарсан байдалтай санаа алдаад
Тийм байдаг байжээ. Хэрэв таныг огт үзээгүйсэн бол сэтгэл тайван явахсан. Би сайхан юм бүхэн тийш тэсгэлгүй тэмүүлдэг хүн. Гэвч францын язгуурт гэр бүлд төрсөн болохоороо бие сэтгэлээ барих чадалтай. Таны гоо үзэсгэлэнг би хүндэтгэж байна. За баяртай. Хэрэгтэй цагт тус хүргэх хүн бий гэдгийг санаж яваарай гээд ЛОлитын гарыг үнсээд их л гутран гуних байдалтай гарч явлаа.
Лолита гүнээ санаа алдаж «ашгүй нэг салах шиг боллоо. Өнөөдөр юу ч амссангүй.Петртэйгээ ирэхэд хоол унд зэхээд байя» гэж шийдээд хонх дарав.
Энэ үед Монарел машиндаа орж, автомат харилцуураа Фон Бургены гэрт холбоод Кемпенскид оройн хоол идье, манай бүсийн цагдаагийн газрын дарга хурандаа Брюкнэртэй хоёр очно. Найзан дундаа нэг ажил зОХИОХ хэрэгтэй болоод байна гэжээ.
Сүүлийн хэдэн өдөр ухаан бодол дэн дун байсан Лолита түр амсхийв. Шөнийн хоёр цаг ч боллоо. Петр ирэх ёстой.
Лолита хожмын өдөр аж амьдралаа яаж зохиох тухайгаа эргэцүүлэн бодож түмний нүдний өмнө хууль ёсоор өөрт нь олдсон эд мөнгөнөөс болж Бурген, Монарел мэтийн ихэс дээдсийн эрхэнд орохоос өөр аргагүй байдалд тулгарвал аль алинаас нь шууд татгалзаж хуучинтайгаа адил хоосон ядуу атугай ч үнэнч шударга амьдралаас илүү юмгүй гэж шийджээ.
Шөнийн хоёр цаг хэдий нь өнгөрөвч Петр ирсэнгүй. Хариугүй юмнаас айн цочиж, юм бүхнийг муу талаас нь бодох болсон Лолитын сэтгэл дахин түгшив. Тэр хөлийн чимээ чагнаархаж, байн байн гудам руу харж тасалгаан
дотуур торонд хашигдсан гөрөөс мэт холхиж байлаа. Шөнийн гурван цаг боллоо. Петр ирэхгүй л байлаа.
Гэнэт утасны хонх дуугарахад Лолита сандарч харилцуурыг шүүрэн авав.
Лолита! Лолита!
Петр! Яав чи минь?
Петр ямар нэг шалтгаанаар бачимдан амьсгаадаж,
Лолита намайг… намайг цагдаа… би цагдаагийн газар байна. Баяртай! Лолита! Сэтгэлээ бүү зовоорой. Бид удахгүй уулзана. …Би ямар ч гэмгүй..-. гээд цаана нь ямар нэг хүн,
«За одоо боллоо Наадхаа аваад яв!» гэж ширүүнээр зандрах чимээ сонсдоход Лолита
Петр! Петрээ гэж дуудаад ухаан алдан унав.
Yүр цайхын үес Лолита сая биеэ баригчаан болж, ямар ч байсан гэртээ харихаар шийдлээ. Ухаан санаа нь уймарч гүйцжээ.
Энэ бүх хэрэг явдал чухам юунд хүргэж байгааг мэдэхгүйн дээр цаашид яах ёстойгоо ч яг таг шийдэж чадахгүй болжээ.
«Юу ч болсон эндээс эайлах хэрэгтэй. Өчигдөр харьсан бол Петртэйгээ уулзах байсан. Одоо бүр дүүрчээ. Петр ямар нэг хүнд хэрэгт холбогдсон байвал яана! Өчигдөр харьсан бол…»
Лолита шөнийн такси дуудаж гэртээ харихаар явав. Зүйдлээрээ салах дөхсөн хуучин оппел тэрэгний буланд шигдэж, ийш тийшээ түгшүүртэйгээр ширтэж явлаа.
Лолита байрандаа хүрч ирээд хаалгаа нээх гэж түлхүүрээ гаргаснаа «ямар нэг хүн отож байвал яана?» гэж гэнэт хирдхийн бодоод, цахилгаан зайд цохиулсан мэт гараа бушуухан татаж гэдэргээ ухрав. Тасалгаанд нь ямар нэг юм хөдлөх шиг ч боллоо. Тэгээд Лолита хаалгаа онгойлгож зүрхлэхгүй нэг хэсэг зогслоо.
Нөгөө цахилгаан тэргэнд дайралдсан «дээрэмчин» ч санаанд нь оров.
Петр цагдаад баривчлагджээ. Намайг ч баривчилж мэднэ. Эсвэл бүлэг дээрэмчин отож байгаа байх гэж эмээн сэжиглэнгүүт тасалгаанд нь бас л үл мэдэгхэн чимээ гарах шиг болов.
Лолита хаалгаа нүд салгалгүй ширтэж, сэмээрхэн ухарсаар шатан дээрээс буугаад гадагшаа яаран гарлаа.
Хотын дээгүүр суунагласан хөглөгөр хар утаан хөшгийг үүрийн туяа нэвтэлж яднам. Хөөрхий Лолита одоо хаашаа явахаа мэдэхгүй байшингийн харанхуй буланд чичирхийлэн зогсоно.

Бүтэн сайн өдрийн өглөө. Конрад Фон Бурген Монарелд утасдаж:
— Чиний Лолитыг очиж тайтгаруулъя. Одоо ухаан нь уймарч зориг нь мохож гүйцээ биз. Тус хүргэж чадах хүн ноён Монарелаас өөр байхгүй гэж хэлэмз. Тэгсэн хойно аль өвдөг дээр нь сөгдүүлэхээ чи өөрөө мэднэ биз гэжээ.
Царай нь зовиурлан цонхийж, нүд нь хирдхийн гөлөрсөн Лолита зочид буудалдаа эргэж ирээд, орон дээрээ түрүүлгээ харан ухаангүй мэт удаан хэвтлээ. Одоо тэр юуг ч шийдвэрлэж чадахгүй болжээ.
Амьдралын туршлагагүйн дээр туйлын гэнэн цагаан сэтгэлтэй эмзэг доройхон бүсгүй, зол жаргалыг мөрөөдөн тэмүүлэнгүүт ийнхүү балар харанхуй тамын оронд унахдаа бие сэтгэлээ тэнцүүлэн барьж хэрхэн чадах билээ, Тэгтэл бас түүний төлөө амь хайргүй тэмцэн тулалдаж чадах янаг нөхөр нь яасныг мэдэхүйеэ түмэн бэрх.
Фон Бурген орж ирэхэд Лолита орон дээрээсээ боссон ч үгүй сэтгэл санааг үл тольдох гаслант цэнхэр нүдээрээ гөлрөн ширтэж мэндийн хариуд үл мэдэг уруулаа хөдөлгөв. Фон Бурген «Энэ оготоно, солиорчээ» гэж сэжиглэн бодоод хажууд нь сууж хөл гарыг нь таашаа илбээд,
« Сувд минь чи юунд ийм уйтгар гашуудалтай билээ? Би чамайг юугаар гачигдаж байгаа бол, хойшид яаж амьдрах бодолтой байгаа бол, ямар нэг тусламж хэрэггүй байгаа гэж бодоод зориуд хүрч ирлээ» гэхэд Лолита хариу хэлэлгүй гаслан уйлчихав. Фон Бурген залуу бүсгүйн уран гол шиг бие жирвэлзэн чичирхийлж байгааг удаан харахгүй байхыг бодож нүд буруулаад,
~ Лолита би чиний байдлыг мэдэж байна. Чам шиг бага залуу хүн хувь заяагаа гэнэт өөрчлөхөөр яах ч учраа олохгүй байдаг нь зүйн хэрэг. Би чамайг жаргалын тавцан дээр татаж гаргасан болохоороо хойшдын чинь амьдралд түшиг тулгуур болоход бэлэн байна.
Бурхнаас заяат бие цогцсынхоо үзэсгэлэн сайхнаар олсон эд мөнгөөрөө чи сайн төрөлтний гэр бүлд багтах болно.
Лолита мэгшин уйлахын завсар,
~ Одоо над юу ч хэрэггүй. Баян ядуу ямар ч байсан би түүнээс өөр хэнийг ч хүсэхгүй! гэхэд Фон Бурген юун тухай ярьж байгаагий нь даруй мэдэвч,
~ Лолита би ойлгохгүй байна. Та хэний тухай ярьж байна вэ? гэж их өрөвчхөн асуув.
Лолита өөрийгөө болоод Петрийгээ аврахын тулд арга ядахын хэрээр бухимдан ганцаардаж, үл итгэгдэх хүний ч атугай гарыг харахаас өөр аргагүй болсон тул юунд ийнхүү гашуудан зовж байгаагийнхаа учрыг хэлж өглөө.
Фон Бурген юуны урьд Петрийн баривчлагдсан учрыг мэдэх хэрэгтэй гэж бүсийн цагдаагийн газар шууд утасдав. Цаадах хүн нь юу гэдэг бол гэж Лолита амьсгаа даран чагнав.
Фон Бурген тэр хүнтэй хэзээний танил бололтой. Сайн үгээр тал өгч энэ тэрийг ярилцсаны дараа, тийм нэг залуу юунд цагдаагийн газар очих болсон тухай асуув.
-Яагаав дээ,.. Нөгөөдөх… Би сайн нөхрийн төлөө зүтгэж байна. Гэвч би зөөлөн сэтгэлтэй хүн, энэ бүсгүйг хайрлахгүй байж чадахгүй, одоо би түүний хажууд байна гэхэд нь цаадах хүн тун ч хүсмээргүй үг цухуйлгаад элэг хатан инээхэд Фон Бурген их л тааламжтайгаар гоог-гоог-гоог гэж,
~ За тэгэхээр юу гэлээ? гэхэд цаадах нь үл ойлгогдох хэдэн үг хэлэв. Фон Бурген их гайхсан байртай, нүдээ бүлтийлгэн,
~Уухайн! Бүр тийм хэрэг үү! Тэгвэл ч явдалтайхан юм байна даа. Эрхэм хурандаа би таны цагийг үрлээ, өршөөгөөрэй гээд харилцуурыг тавьж,
~За Лолита тэр залуу чинь яггүй хэрэгт сэжиглэгдэж дээ. Коммунистуудтай хуйвалдаж байсан ч байж магадгүй гэнэ. Тэгвэл тэр чинь засаг төрд тэрсэлсэн хэрэг шүү дээ. Цаг ширүүн байна. Жишээ нь чам шиг ийм гэнэхэн хүнийг яаж ч мэднэ. Лолита! Тэр Петр чинь чамаас нуудаг болохоос биш ёстой коммунист байсан байлгүй. Аймшигтай хэрэг шүү дээ. Тэрүүн шиг гэмт хэрэг, бузар явдал энэ дэлхийд байхгүй гэж үнэхээр ямар нэгэн аймшигт нууц задруулж байгаа хүн шиг шивэгнэн өгүүлэв.
Лолита үг хэлж чадалгүй.
— Yхэх… . үхэхээс..,. өөр гээд цохирон уйлав.
Фон Бургены мөсөн хөх нүд дэх заль улам тод боллоо.
~Лолита! Чи үнэхээр шулуун сэтгэлтэй бүсгүй байна. Чамд туслахын тулд бид гэмт хэрэгт орооцолдох байна шүү. Тэр ч яамай, Арга алдарсан амьтан биш. Манай Монарел бол цагдаа нарын түнш шүү дээ. Би түүнтэй зөвхөн ярилцъя. Ер нь тэгээд үнэнийг хэлэхэд Монарел, таны төлөө юу ч хийхээс буцахгүй бизээ гээд Лолитын биеийг дахин илбэв.
Хөөрхөн Лолита бүр ч туйлдлаа. Энэ бүхэн юу гэгч болж байгааг итгэхэд бэрх ажээ.
Петрийг коммунистуудтай хуйвалдсан гэж байна. Эвдэрсэн утас шиг, бүрхэг шөнийн харанхуй шиг ямар бэрх амьдрал вэ! Петр, Лолитад болдогсон бол зүрхээ ч нээж үзүүлэх хүнсэн дээ.
Лолита ямар нэг юм бодож шийдэж чадахгүй болжээ
«Одоо яах вэ» гэдэг зовлонт асуудал тархийг нь хэмлэн
шаналгавч Одоо тэгье» гэж шийдвэрлэх хариуг хаанаас олох вэ?
Гэнэхэн дорой бүсгүйг ийнхүү «оготоны нүхнээс» татаж гаргаад цөөвөр чононууд нүхэндээ аваачиж 6үслэн авсан нь тэр буюу Энэ нүхнээс гарах ямар арга байна вэ? Чононууд хэлээ долоож байна.
Лолита хаалгаа дотроос нь цоожлоод, хоёр гараа нүүрээ таглаад зөөлөн сандал дээр биеэ хурааж хөдлөлгүй суулаа.
Нэгэнт орой болжээ. Зовлонт өдөр ингээд өнгрөх болно. Гэтэл маргааш юу болохыг мэдэхгүй. Лолита тийнхүү хичнээн удаан сууснаа ухаарсангүй. Ямар хүн хаалга цохив. Лолита энэ удаа тэр түгшүүрт чимээ санаандгүй угтлаа.
-Эрхэмсэг Лолита хаалгаа нээгээч! гэх дуу их хэнэггүй ажээ.
«Монарел хүрээд ирлээ. Би хаалгаа нээхгүй ч байсан яах вэ дээ. Фоя Бурген юу гэж хэллээ. Монарел цагдаа нарын түнш чамд тусалж чадна…»
– За одоохон гэж Лолита сулхан дуугаар хэлэн алгуурхан босов.
Монарел, Лолитын гарыг барихдаа «ямар халуун бэ? Өвчин тусчихсан юм биш биз » гэж сэжиглэн бодов.
~Таны бие зүгээр үү? гэж Монарелын дуу хачин бөглүү сонсдов. Монарелын нүдний ийм өнгөгүй байлуу.?
Лолита нэг гараараа хана түшиж зогсоод
~ Бие минь их муу. Би туйлдаж гүйцлээ гэж шивэгнэн хэлэв. Монарел диваан дээр тохойлдон, суугаад Лолита тийш гар сунган эелдгээр инээмсэглэж,
~ Наашаа суу. Санаа зовох хэрэггүй. Би танд сайн санаж ирлээ. Би бүсийн комендантын ХУВЬД яггүй нөлөөтэй болохоор танд тусалж чадна. Сая цагдаагийн даамалтай уулзаад ирлээ. Уужим сэтгэл гаргасны нь төлөө шан хүртээнэ гэж амласан гэв.
-Тэгвэл миний мөнгийг цөмийг нь тэдэнд өгөөч гэж Лолита яаран өгүүлэв.
— Юу гэсэн үг вэ? Тэр чинь та нарт хэрэг болно. Ямар ч гэсэн энэ бүхнийг би биедээ хүлээе. Та ингэтлээ зовж зүдрэх ёсгүй сэн, Yнэхээр гоо сайхныг бидэнд тэр 6олгон заяадаггүй шүү дээ.Та над итгэж болно. Би үзэл санаанаасаа ухардаггүй, цэрэг дайны хатуужилтай боловч бас энэрэнгүй угсааны хүн шүү. Лолита би танд оройн зоог баръя. Манай нутгийн амтат дарс жаахан уугаад тайван нойрс л доо. Маргааш өглөө нь цагдаагийн даамалд очиж танд амласнаа биелүүлнэ гэж Монарел найр тавин өгүүлэв. Сэтгэлийн үймээн дунд ийм нэг итгэл найдварын үзүүр гарангуут амь тэмцэн зууралдахаас өөр хэрхэх билээ. Монарел их л төлөв төвшин байж тэр мэт найдвар төрүүлэх үг олныг хэллээ.
Лолита жаахан юм идэж франц, дарс уусны дараа алдарсан бие тэнхжих мэт болж, ухаан санаа нь арай ч тогтуун болох шиг боллоо, Монарел ам халамцаж хэтэрхий ойр дотнын хүний хэлж болох хэдэн үг цухуйлгаханд Лолита дотроо их л айн сэжиглэв.
Тэгсээр байтал хамаг бие нь дахиад жигтэйхэн суларч тархи толгой нь хачин дүнсийж нүд нь харанхуйлан, Монарелын дуу улам холдож эхэллээ. Монарелын нутгийн дарс ийм хүчтэй юм байх даа»
«Миний чадал барагджээ, Монарел утаанд бүрхэгдэж |байна, Одоо хэвтэхээс өөр аргагүй, Лолита гараа өргөх гээд даасангүй, ёолох гээд дуу гарч чадсангүй, Монарел
намайг өргөж байна уу даа?… Хамаг бие нь эзгүй бөгөөд хий агаарт хөвж байх шиг зүүдэлж байна уу аль ухаан алдаж байна уу?»
Ямар нэгэн хүнд юм аюулхай цээжин дээр нь дарж, амыг нь таглаж байх шиг түлхье гэхэд чадал байхгүй, хашгиръя гэхэд хоолой гарахгүй. Хамаг бие нь унь бутарч зүрх нь чимчигнэн өвдөв. Тэгээд бие цогцсоо мэдрэх чадалгүй боллоо..
Лолита нүдээ нээв. Тасалгаанд бүдэгхэн гэрэлтэй. Энэ бол цахилгаан дэнлүүний гэрэл биш. Харин үүрийн цайвар туяа тусаж байгаа ажээ.
Лолитын ухаан гэнэт саруул болов. Энэ бүхэн зүүд бишээ. Монарел үслэг цээжин дээрээ шөрмөслөг гараа тавиад хэнэг ч үгүй нойрсож хэвтэнэ. Түүний хүчирхэг бие ингэтлээ ядардаг байжээ. Эртний Элладын шилдэг баримал шиг тэгш сайхан цогцостой энэ хүн сэрэх юм бол яаж ч мэднэ.
Лолита хөдлөхөөсөө айлаа. Тэгээд ганцхан мөчийн дотор өнгөрсөн явдлуудыг эргэцүүлэн бодтол харанхуйн дунд цахилгаан цахих шиг боллоо. Шийдвэрлэх мөчид хүний ухаан ийм саруул болдог байна.
Лолита Монарелаас сэмхэн холдоод тохой дээрээ өндийж түүнийг ажиглав. «Биднийг аврах хүн энэ үү? Бузар хуйвалдагчид Петрийг минь яав та нар!?»
Yзэсгэлэнт сайхан бие нь цөөвөр чононуудад бузарлагджээ. Энэ ертөнцөд хамгийн хайртай хүнээр нь, бүх итгэл найдвар, эрх чөлөөгөөр нь тоглоом тохуу хийж үзэшгүй муухайгаар хууран мэхэлжээ. Лолита франц газрын үнэртэн шингэсэн өдөн хөнжлөө сөхөөд сэмхэн босов.
Ширээн дээр байгаа Монарелын гар бууг хирдхийн хараад нүдээ аньж аяархан гиншлээ.
Зовлонт нэг өдөр өнгөрч дараагийн өдөр иржээ. Yүрийн бүдэг туяа хотын дээрх утаан хөшгийг нэвтэлж ядан байна.
Ертөнцийн энэ нэгэн өдөр, энэхэн цагт, Баруун Берлиний баян буудлын өрөөнөөс буун дуу тасхийн сонсогдов. Ойр орчмын дүлий хар байшингуудад цууриа хадаж үүрийн бүрэнхийг донсолгон цочоов.

С.Эрдэнэ
Берлин 1960, 4 сар